Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Χαρούμενα καὶ εὐλογημένα Χριστούγεννα !!!

Χαρούμενα καὶ εὐλογημένα Χριστούγεννα !!!



Χρόνια πολλὰ καὶ εὐλογημένα! Ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης ἂς εἶναι πάντα συνοδοιπόρος στὴ ζωή μας.

Χριστὸς ἐτέχθη! Ἀληθῶς ἐτέχθη!

Ήταν άνθρωπος...

Ήταν άνθρωπος…



Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή. Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.

Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια της γριούλας, δεν μίλησε.

Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα.

Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε.

Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου».

Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.

Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους».

«Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. «Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.

Αλλ’ ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.

Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».

Στην επόμενη στάση ένα παλικάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσική. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα.

Το παλικάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.

Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: «Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ».


* Π η γ ή : Ηλεκτρονικό Περιοδικό «Το Γράμμα», Τεύχος 100, σελ. 14. (Από την Ξένια Σώντερς)

* Η λ ε κ τ ρ ο ν ι κ ή  Π η γ ή : http://istologio.org/?p=2332


Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Καταβασίες Χριστουγέννων

Καταβασίες Χριστουγέννων

Ψάλλουν οἱ Παναγιώτης Καβαρνὸς (νῦν πατὴρ Νικόδημος) καὶ κ. Δημήτριος Βερύκιος.

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Η μεταστροφή ενός διάσημου αθέου…

Η μεταστροφή ενός διάσημου αθέου…



Τον περασμένο Απρίλιο, απεβίωσε σε ηλικία 87 ετών ο διάσημος Άγγλος φιλόσοφος Antony Flew (11 Φεβρουαρίου 1923 - 8 Απριλίου 2010).

Ο Flew, γιος μεθοδιστή ιερέα, καθιερώθηκε σαν άθεος διανοητής μετά από μία σύντομη ομιλία του στη Σωκρατική λέσχη του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, κατά τα μέσα του 1950, με τίτλο «Θεολογία και έλεγχος του εσφαλμένου» (Theology and Falsification). Πολλοί είπαν ότι η ομιλία αυτή ήταν η ακατανίκητη απόδειξη της μη ύπαρξης Θεού.

Έκτοτε έγραψε πολλά βιβλία, όπως «Η ηθική της εξέλιξης», «Ψυχικά Φαινόμενα», κλπ. Επιβλήθηκε, όμως, κυρίως, με τα βιβλία του περί μη ύπαρξης του Θεού.

Το 2004, μετά από πενήντα χρόνια έντονης αθεϊστικής δράσης, άφησε άναυδους τους πάντες, κυκλοφορώντας ένα DVD με τίτλο: «Έχει ανακαλύψει η επιστήμη τον Θεό;»

Σ’ αυτό ανακοίνωνε, ότι οι σύγχρονες ανακαλύψεις και οι ασυνέπειες στη θεωρία της εξέλιξης τον ανάγκασαν να επανεξετάσει τις απόψεις του. 

- «Η απίστευτη πολυπλοκότητα των διατάξεων, που απαιτούνται για να δημιουργηθεί ζωή, δείχνει ότι έχει αναμιχθεί μία άπειρη νοημοσύνη στη δημιουργία της ζωής».

Ζητούσε επί πλέον συγνώμη για την παραπλάνηση τόσων ψυχών.

Τρία χρόνια αργότερα, το 2007, κυκλοφόρησε το τελευταίο του βιβλίο: «Υπάρχει Θεός: Πώς ο πιο διάσημος άθεος άλλαξε γνώμη».



Η μεταστροφή του Flew προκάλεσε όχι μόνο σοκ, αλλά και την μήνη των άθεων διανοητών. Οι Times της Ν. Υόρκης δημοσίευσαν ένα καυστικό άρθρο, στο όποιο απέδιδαν τη μεταστροφή του σε γεροντική άνοια, άγνοια του πώς λειτουργεί ή επιστήμη κ.ο.κ.

Και η απάντηση του Flew: 
- «Όταν δεν μπορείς να αντικρούσεις τα επιχειρήματα, τότε προσπάθησε να απαξιώσεις αυτόν που τα λέει».

Ο Flew είχε δηλώσει, ότι πάντοτε ακολουθούσε την αρχή του Σωκράτη: «Πηγαίνω όπου με οδηγεί ή αλήθεια».

Θα συμπληρώναμε κι εμείς το του Μενάνδρου: «Άγει δε προς φως την αλήθειαν χρόνος» (ο χρόνος φέρνει την αλήθεια στο φως).


* Π η γ ή : Περιοδικό «Η Δράσις», Νοέμβριος 2010.



Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Ο Ιερέας της Σπιναλόγκα…

Ο Ιερέας της Σπιναλόγκα…




Το τελευταίο διάστημα γίνεται πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της αγγλίδας Victoria Hislop, το οποίο έγινε σήριαλ στην ελληνική τηλεόραση.

Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία.

Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.

Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους.

Ο ιερέας, όμως, ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη, ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.

- «Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ’ έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου».

Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.

Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θα έρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως, ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου.

Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το «θαύμα της Σπιναλόγκα» συνέβαινε ξανά και ξανά.

To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε.

Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους.

Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που (αν προσέξατε) δεν παραθέσαμε το όνομά του, γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε!

Όσο κι αν έψαξα, δεν μπόρεσα να το βρω.

Το γνωρίζει, όμως, σίγουρα, ο Θεός!

Κι αυτό μας αρκεί!



Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Περί εκκλησιαστικής περιουσίας…

Περί εκκλησιαστικής περιουσίας…



Η φιλολογία περί της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι παλιά, δίχως όμως να δικαιολογείται πολλές φορές από τα γεγονότα και την πραγματικότητα.

Θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε λίγο φως στο ταλαιπωρημένο αυτό ζήτημα.

Παρακάτω, απαντάμε και στο αδαές επιχείρημα περί μισθοδοσίας των Ορθοδόξων κληρικών που έχει άμεση σχέση με την εκκλησιαστική περιουσία. Καταρρίπτεται ο βασικότερος μύθος γύρω από τον οποίο χτίστηκε η αντιεκκλησιαστική προπαγάνδα των ημερών μας.

1) Μετά την απελευθέρωση και τη δημιουργία του ελληνικού κράτους (1828), ενώ διατηρείται στη συνείδηση του πληρώματος της εκκλησίας η πίστη στο ιερό και αναπαλλοτρίωτο της εκκλησιαστικής περιουσίας με διάφορα νομοθετήματα επιβάλλεται κατά καιρούς η αναγκαστική απαλλοτρίωση τμημάτων της.

Η αντιβασιλεία του Όθωνα (αλλοεθνής και άλλου δόγματος) πιστεύοντας ότι η περιουσία της Εκκλησίας αποτελεί θησαυρό που κληροδοτήθηκε από τους προγόνους στο ελληνικό έθνος και λησμονώντας την ανεκτίμητη προσφορά των ορθοδόξων μοναστηριών στους παλαιότερους και στους ακόμα νωπούς τότε αγώνες της εθνικής παλιγγενεσίας, με τα βασιλικά διατάγματα του 1833 και 1834 απεφάσισε τη διάλυση 416 μοναστηριών και τη διάθεση της κινητής και ακίνητης περιουσίας τους με το πρόσχημα να συσταθεί το "Εκκλησιαστικό Ταμείο".

Ήταν όμως τόσο κακή η σύσταση και οργάνωση του ταμείου αυτού, ώστε το μόνο που συνέβη ήταν η διαρπαγή της εκκλησιαστικής περιουσίας και η πώληση -εκ μέρους επιτηδείων- ιερών σκευών και κειμηλίων στα παζάρια.

Το 1836 η απαλλοτριωτική διάθεση της Αντιβασιλείας επεκτάθηκε και στην περιουσία των Μοναστηριών που διατηρήθηκαν σε λειτουργία "χάριν θεάρεστων έργων και προς οικοδομήν ιερών και αγαθοεργών καταστημάτων". Έτσι απαλλοτριώθηκαν υποχρεωτικά και άλλες μοναστηριακές εκτάσεις, ενώ σε όσες απέμειναν επιβλήθηκε βαρύτατη έμμεση φορολογία.

2) Στη διάρκεια της δεύτερης και τρίτης δεκαετίας του 20ου αιώνα, μετά τους Βαλκανικούς και τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κυρίως δε έπειτα από τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922), το ελληνικό κράτος επέτεινε την απαλλοτριωτική του επιβολή σε βάρος της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Με τους νόμους 1072/1917 και 2050/1920 ("αγροτικός νόμος") και άλλους μεταγενέστερους, απαλλοτριώθηκαν αναγκαστικά πολλές μοναστηριακές εκτάσεις για την αποκατάσταση προσφύγων και ακτημόνων και για λόγους "προφανούς ανάγκης και δημόσιας ασφαλείας".

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην περίοδο 1917 μέχρι 1930 απαλλοτριώθηκαν εκκλησιαστικές εκτάσεις αξίας άνω του ενός δισεκατομμυρίου προπολεμικών δραχμών και το Κράτος κατέβαλε στο Γενικό Εκκλησιαστικό Ταμείο μόνο το 4% (40 εκατομμύρια δραχμές). Τα υπόλοιπα 960 εκατομμύρια οφείλονται ακόμα! Τα περισσότερα μοναστήρια καταδικάστηκαν με τον τρόπο αυτό σε μαρασμό και λειψανδρία!

Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με υπολογισμούς κατά την πρώτη φάση μόνο, το 50% της γεωργική γης της εκκλησίας δόθηκε σε ακτήμονες, ενώ και η δεύτερη φάση που ολοκληρώθηκε γύρω στο 1930 ήταν εξίσου μεγάλο το κομμάτι γης της εκκλησίας που απαλλοτριώθηκε.

3) Με τον κωδ. νόμο 4684/1931 περί "Οργανισμοί Διοικήσεως Εκκλησιαστικής και Μοναστηριακής Περιουσίας" αποφασίσθηκε από την Πολιτεία η ρευστοποίηση της ακίνητης περιουσίας των Μονών παρά τις επιφυλάξεις της Εκκλησίας. Ό,τι εισπράχθηκε από τη ρευστοποίηση σχεδόν στο σύνολό του εξανεμίστηκε εξαιτίας του Β Παγκοσμίου Πολέμου και της ξενικής κατοχής (1940-44).
4) Με την από 18/9/1952 "Σύμβαση περί εξαγοράς υπό του Δημοσίου κτημάτων της Εκκλησίας προς αποκατάστασιν ακτημόνων γεωργικών κτηνοτρόφων", η Εκκλησία της Ελλάδος υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στο Κράτος το 80% της καλλιεργούμενης ή καλλιεργήσιμης αγροτικής περιουσίας της με αντάλλαγμα να λάβει κάποια αστικά ακίνητα και 45.000.000 δραχμές νέας (τότε) εκδόσεως.

Στη σύμβαση του 1952 περιέχεται η διακήρυξη του κράτους ότι η απαλλοτρίωση αυτή είναι η τελευταία και δεν πρόκειται να υπάρξει νεότερη στο μέλλον, ενώ υπάρχει και η δέσμευση ότι η Πολιτεία θα παρέχει κάθε αναγκαία υποστήριξη (υλική και τεχνική), ώστε η Εκκλησία να μπορέσει να αξιοποιήσει την εναπομένουσα περιουσία της.

Στην ίδια σύμβαση καθιερώθηκε και η "μισθοδοσία" των κληρικών από τον Κρατικό Προϋπολογισμό -του δε Αρχιεπισκόπου και των Μητροπολιτών από το έτος 1980- ως υποχρέωσις του Κράτους έναντι των μεγάλων παραχωρήσεων γης στις οποίες είχε προβεί η Εκκλησία της Ελλάδος κατά την δεκαετία 1922-32.

Δηλαδή, επειδή το Κράτος αδυνατούσε να καταβάλει οποιοδήποτε αντίτιμο -όπως προέβλεπε ο νόμος του 1932- συνεφωνήθη να μισθοδοτούνται επ' άπειρον οι κληρικοί και το Κράτος δεσμεύθηκε επ’ αυτού.

Καταρρίπτεται έτσι ο μύθος που προσπαθεί μάταια να διαιωνίσει ο κ. Πάγκαλος με τις αναφορές του σε "δημόσιους υπαλλήλους".

Όταν η άγνοια συναντά τη θρασύτητα, το αποτέλεσμα είναι επικίνδυνο για τους θεσμούς και τη δημοκρατία…

5) Όταν το 1987 ψηφίστηκε από τη Βουλή ο νόμος 1700/87 (νόμος Τρίτση) που αποτελεί μία ακόμη προσπάθεια για την οριστική αποψίλωση της εκκλησιαστικής περιουσίας, δόθηκε αφορμή να δημοσιευθούν σημαντικά κείμενα.

Μεταξύ αυτών και ένα υπό τον τίτλο "ιδιοκτησιακό καθεστώς και αξιοποίηση της αγροτικής γης στην Ελλάδα" (περιοδικό "Εκκλησία" 1-15/4/1987, σελίδες 254-55).

Με αναμφισβήτητα στοιχεία, στηριγμένο σε μελέτη των Θ. Τσούμα και Δ. Τασιούλα που εκδόθηκε επισήμως από την Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος λίγο αργότερα, το 1988, αποδεικνύεται ότι στο σύνολο της αγροτικής γης της Ελλάδος ανήκουν

ΔΗΜΟΣΙΟ
43.598.000 στρέμματα
ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ
15.553.200 στρέμματα
ΕΚΚΛΗΣΙΑ
1.282.300 στρέμματα
ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ
1.098.400 στρέμματα

Από αυτά τα 1.282.300 στρέμματα ιδιοκτησίας της Εκκλησίας, τα 367.000 είναι δασικές εκτάσεις, τα 745.400 βοσκότοποι και μόνο τα 169.900 γεωργική καλλιεργήσιμη γη. Δηλαδή οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις της αντιστοιχούν μόλις στο 0,48% του συνόλου της γεωργικής γης της χώρας μας!

Και να ληφθεί υπόψη ότι κατά τη δεκαετία 1974-1983 "εγκαταλείπονται κάθε χρόνο από τους αγρότες και κτηνοτρόφους κατά μέσο όρο 162.400 αγροτικής γης ακαλλιέργητα και ανεκμετάλλευτα".

Το 1983 υπολογίστηκαν ως 4.380.000 στρέμματα οι εγκαταλελειμμένες εκτάσεις γης (σχεδόν 3.5 φορές μεγαλύτερες από το σύνολο της γης που ανήκει στην εκκλησία, ενώ σήμερα θα είναι ασφαλώς πολύ περισσότερο).

Παρά ταύτα, στα μάτια κάποιων και η εναπομείνασα περιουσία φαντάζει μεγάλη. Δε λαμβάνεται όμως υπόψη ότι αυτή δεν ανήκει στην Κεντρική Διοίκηση (Ιερά Σύνοδο), αλλά σε περισσότερα από 10.000 εκκλησιαστικά νομικά πρόσωπα (Μητροπόλεις, Ναούς, Μονές, Προσκυνήματα, Ιδρύματα, Κληροδοτήματα και άλλα) το καθένα από τα οποία αγωνίζεται -μέσα από τον κυκεώνα των νομικών και διοικητικών δεσμεύσεων- να διαφυλάξει την κυριότητα και να αξιοποιήσει τα όσα του ανήκουν περιουσιακά στοιχεία, για το καλό του πληρώματος και της εκκλησίας.

Δηλαδή κάθε Μονή και κάθε Ιερός Ναός που είναι ΝΠΔΔ, μεριμνούν για τη συνήθως μικρή περιουσία που έχουν φροντίζοντας για την έντιμη διαχείρισή της και τηρώντας τις αυστηρές διατάξεις που ισχύουν για τα νομικά πρόσωπα. Η διαχείριση αυτή υπόκειται σε τακτικό έλεγχο τόσο από την Εκκλησία όσο και από τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κοινωνικής προσφοράς, όχι και το μοναδικό, αποτελεί η Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη (Αθήνα).

Έχοντας στην κατοχή της σημαντική περιουσία που την απέκτησε κατά τον 17ο και 18ο αιώνα με αγορές των ηγουμένων της (σώζονται στο αρχείο της τα σχετικά έγγραφα), αναδείχθηκε ο μεγαλύτερος κοινωνικός ευεργέτης των Αθηνών. Σε δωρηθέντα ακίνητά της έχουν ανεγερθεί :

1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22.
23.
η Ριζάρειος Σχολή,
η Ακαδημία Αθηνών,
το Αιγινήτειο Νοσοκομείο,
το Μετσόβειο Πολυτεχνείο,
το Σκοπευτήριο,
το Πτωχοκομείο,
η Μαράσλειος Ακαδημία,
το Θεραπευτήριο "Ευαγγελισμός",
το Αρεταίειο νοσοκομείο,
η Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή,
οι Αστυνομικές Σχολές στην οδό Μεσογείων,
το Νοσοκομείο Παίδων,
το Νοσοκομείο Συγγρού,
το Λαικό Νοσοκομείο "Σωτηρία",
το Ασκληπείο Βούλας,
η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη,
το Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης,
το ΠΙΠΚΑ Βούλας
Ιπποκράτειο Νοσοκομείο,
Γηροκομείο,
Εθνική Βιβλιοθήκη,
Πανεπιστήμιο Αθηνών
142 Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια της Αττικής
και πολλά άλλα... 

Βεβαίως, κανείς δε φρόντισε να μνημονεύονται αυτά, έστω σε μία επιγραφή επί των ανεγερθέντων κτιρίων.

Το δε Δημόσιο έχει γίνει πολλές φορές αποδέκτης εκτάσεων μεγάλης αξίας, τις οποίες παραχώρησε η Εκκλησία προκειμένου να λειτουργήσουν κατασκηνώσεις, να ανεγερθούν σχολεία, ιδρύματα, γυμναστήρια, στρατόπεδα ή να δημιουργηθούν κοινόχρηστοι χώροι για την αναψυχή του λαού.

Αυτή, εν συντομία, είναι η αλήθεια.

Η Εκκλησία δικαιούται να έχει περιουσία, όπως δέχθηκαν με πληθώρα αποφάσεών τους όχι μόνο ελληνικά δικαστήρια, αλλά και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του Συμβουλίου της Ευρώπης, στην οποία προσέφυγαν Ορθόδοξες Μονές κατά του νόμου 1700/87.

Και είναι σε θέση να την αξιοποιήσουν επωφελώς για τον ελληνικό λαό, αρκεί να αφαιρεθούν τα νομικά και διοικητικά δεσμά που της έχουν κατά καιρούς επιβληθεί.

Μετά από όλα αυτά, μπορούμε να αντιληφθούμε το πραγματικό μέγεθος της προσφοράς της Εκκλησίας στην ανάπτυξη της Ελλάδος, όπως επίσης και το πραγματικό μέγεθος της εναπομένουσας περιουσίας της, το οποίο επαναλαμβάνουμε, ανήκει σε περισσότερο από δέκα χιλιάδες διαφορετικά νομικά πρόσωπα.

Όσο για τη μισθοδοσία την κληρικών, αυτή αποτελεί υποχρέωση του κράτους προς την εκκλησία, την οποία αποδέχτηκε και υπέγραψε με δική του πρωτοβουλία το ίδιο το κράτος το 1952, επειδή ακριβώς αδυνατούσε να καταβάλλει το αντίτιμο που είχε συμφωνηθεί 20 χρόνια νωρίτερα και που είχε διογκωθεί πολλαπλάσια και είχε ήδη καταστεί δυσβάσταχτο χρέος ακόμη και για το κράτος.

Επιμέλεια, αντιγραφή: Α. Σταλίδης
Πηγές: Εστία, 21/7/2000, Ελεύθερη Ώρα 21/8/2000


Σημείωση (Παναγιώτης Φ.) : Ας μην ξεχνούμε, επίσης, και το ιστορικό γεγονός, ότι το 1821 και ενώ ο αγώνας της επαναστάσεως κόντευε να χαθεί, ο τότε υπουργός Παιδείας-Θρησκείας (επίσκοπος Μεσσηνίας κ. Ιωσήφ Ανδρούσης) εξέδωσε εγκύκλιο «Περί συνάξεως των χρυσών και αργυρών σκευών των Μοναστηρίων και Εκκλησιών προς διατροφήν των αγωνιζομένων πενήτων, και τας ανάγκας του πολέμου. Συνήχθησαν δε περίπου λίτραι δισχίλιαι τετρακόσιαι (ή 800 οκάδες) αργύρου και χρυσίου, και νόμισμα από τούτων ήθελεν κόπτεσθαι».

Και κατ’ αυτό τον τρόπο εξεπεράσθη η (τότε) κρίσις και συνεχίσθηκε επιτυχώς ο ιερός-ηρωικός αγών της Επαναστάσεως, έτσι ώστε ο κύριος Πάγκαλος να είναι σήμερα ελεύθερος και «υπουργός»


Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Ο ευσυνείδητος Δήμαρχος …

Ο ευσυνείδητος Δήμαρχος …



Μερικοί επαγγελματίες, ζήτησαν από τον Δήμαρχο κάποια προνομιακή μεταχείριση.

Φεύγοντας από το γραφείο του, άφησαν με τρόπο μια χρηματοσακούλα.

Σε λίγες μέρες ο Δήμαρχος, που φημιζόταν για την εντιμότητά του, τους ανακοίνωσε:

«Κύριοι, εξήτασα τους λόγους σας και με λύπη σας ανακοινώνω ότι η απόφασή μου δεν είναι ευνοϊκή για σας.

Εξάλλου, φαίνεται πως αρκετά προσοδοφόρο είναι το επάγγελμά σας, αν λάβω υπόψη το σεβαστό ποσό που αφήσατε στο γραφείο μου.

Αυτό το ποσό, το μοίρασα σε διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα της πόλης μας, γιατί φαντάζομαι ότι αυτός θα ήταν ο σκοπός σας».


Από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κούρκουλα «Στάχυα».


Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Αυτά που ΔΕΝ θα μας πουν για την «Kάρτα του Πολίτη»...

Αυτά που ΔΕΝ θα μας πουν για την «Κάρτα του Πολίτη»…



Είναι απορίας άξιο (;) πώς δεν έχουν ξεσηκωθεί ακόμη κατά της Κάρτας όλες οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (Μ.Κ.Ο.) που υποστηρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εννοούμε αυτές, που με μεγάλη ευκολία υπεράσπιζαν την (κατά τη γνώμη τους) θρησκευτική ελευθερία και ξεσηκώνονταν για το μάθημα των θρησκευτικών, το θρήσκευμα στις ταυτότητες, τα θρησκευτικά σύμβολα σε δημόσιους χώρους κλπ.

Τελικά φαίνεται ότι «ανθρώπινα δικαιώματα» είναι μόνο αυτά που τους βολεύουν ιδεολογικά.

Αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα από το έργο που κάνουν και το «ποιόν» τους, περιηγηθείτε στις ιστοσελίδες τους, να διαπιστώσετε αν κάνουν αγώνα για την καταπάτηση της προστασίας των προσωπικών δεδομένων με την «Κάρτα του Πολίτη».

Παραθέτουμε μια πολύ αξιόλογη επιστολή Αγιορείτη μοναχού, που απαριθμεί όσα ΔΕΝ θα μας πουν για την «Κάρτα»:

«Πολλά ακούγονται για την περιβόητη κάρτα του πολίτη, είναι ένα θέμα το όποιο δεν αφορά μόνο τους "προληπτικούς χριστιανούς", όπως μας χαρακτηρίζουν, αλλά αφορά κάθε άνθρωπο ο οποίος θέλει να λέγεται και να είναι ελεύθερος.

Σας παραθέτω ένα e-mail το οποίο έλαβα από μοναχό του Αγ. Όρους.»

«Πριν όμως δούμε τι ΔΕΝ θα μας πουν, ας δούμε τι θα μας πουν οι αρχιτέκτονες της διαβόητης “Κάρτας”…

Κατά πάσα πιθανότητα, θα μας πουν ότι:

1) Με την κάρτα του πολίτη θα μηδενιστεί η φοροδιαφυγή. Αφού η Εφορεία θα μπορεί να βλέπει τη χρηματική περιουσία, που έχει ο καθένας και να εισπράττει τους φόρους, που αναλογούν στο κράτος.

2) Η έκδοση βεβαιώσεων και πιστοποιητικών θα γίνει πανεύκολη. Γιατί η Κάρτα αυτή θα είναι συγχρόνως πορτοφόλι, αστυνομική ταυτότητα, βιβλιάριο υγείας και διαβατήριο…

3) Αν, τυχόν, τη χάσουμε ή μας την κλέψουν, θα μπορούμε να το δηλώσουμε στην αστυνομία, για να την απενεργοποιήσουν, μέχρις ότου μας βγάλουν καινούργια με όλα τα χρήματα που έχουμε και τα λοιπά στοιχεία.

4) Κάποια στιγμή μπορεί να μας πουν (παρεμπιπτόντως) ότι το μικροσκοπικό τσιπάκι της κάρτας μπορούν (αν θέλουμε!) να μας το φυτέψουν κάτω από το δέρμα, για να μην έχουμε το φόβο να το χάσουμε ή μας το κλέψουν.

5) Αφού γίνουν κάνα δυο εξαφανίσεις παιδιών (εντελώς τυχαίες!) μπορεί να μας πουν ότι πρέπει την Κάρτα να την φυτέψετε από νωρίς στα παιδιά σας, για να μπορείτε να τα εντοπίζετε, όπου και αν βρίσκονται.

Και

6) Θα μας πουν ότι με την κάρτα αυτή θα έρθει επιτέλους η ιδεώδης ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ! Γιατί θα μπορούμε να έχουμε πανεύκολα ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΑ για το κάθε τι. Δεδομένου ότι η κυβέρνηση θα ζητά την γνώμη του λαού για όλα τα ζητήματα. Όπως βέβαια συμβαίνει (;) και τώρα!...

Και, αφού είδαμε το τι θα μας πουν, ας έρθουμε τώρα να ιδούμε και το τι ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝ…

Ασφαλώς ΔΕΝ θα μας πουν ότι:

1) Οι μεγάλοι διαπλεκόμενοι φοροφυγάδες και οι πολιτικοί θα εξακολουθούν να φοροδιαφεύγουν. Αυτοί θα μπορούν, μέσω γνωριμιών (όπως μέχρι τώρα μέσω της αλητείας της ασυλίας οι πολιτικοί) να προμηθευτούν μια ΔΕΥΤΕΡΗ Ηλεκτρονική Κάρτα (με άλλο όνομα). Μέσα στην οποία θα έχουν όλο το παράνομο χρήμα…

2) Δεν θα μας πουν ότι, αν οι κυβερνώντες "μας βάλουν στο μάτι", θα μπορούν να σβήσουν το ποσό των χρημάτων, που υπάρχει στην κάρτα μας και να γράψουν ότι το παίξαμε στο καζίνο. Και δεν θα υπάρχει τρόπος να αποδείξουμε ότι λέμε την αλήθεια…

3) Δεν θα μας πουν ότι η ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία (γιατί, όπως πάμε, δεν θα υπάρχει η ασφάλιση ΙΚΑ και Δημοσίου για πάντα!) θα μπορεί να βλέπει πόσες φορές αρρωστήσαμε. Και από τι ασθένεια. Και θα αποφαίνονται για μας: "Α, εσύ είσαι πολύ φιλάσθενος. Δεν σε ασφαλίζω!” Πράγμα που θα μπορεί να πει και ο κάθε μελλοντικός εργοδότης μας. Που ασφαλώς θα είναι κάποια γιγαντιαία απρόσωπη πολυεθνική εταιρεία!

4) Δεν θα μας πουν ότι το τσιπάκι, που θα φυτεύεται κάτω από το δέρμα, καθόλου δεν θα προστατέψει το παιδί μας από την απαγωγή. Διότι:

α) Εντοπίζεται και αφαιρείται από το δέρμα πολύ εύκολα.
Και
β) Αν καλυφθεί με αλουμινόχαρτο ΔΕΝ ΕΝΤΟΠΙΖΕΤΑΙ!

5) Δεν θα μας πουν ότι στο μέλλον ( ίσως και σήμερα!) θα υπάρχει η δυνατότητα το εμφυτευμένο τσιπάκι να εγχέει μέσα στο αίμα μας «κάτι» (δηλητήρια αποβλάκωσης; βραδείας ευθανασίας;)!...

6) Δεν θα μας πουν ότι η Ηλεκτρονική Κάρτα θα είναι ο θάνατος της τελευταίας σταγόνας δημοκρατίας, που μας έμεινε. Γιατί μπορεί να διοργανώνουν δημοψηφίσματα για το κάθε τι. Όμως. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος (όπως βέβαια και τα εκλογικά αποτελέσματα) θα μπορεί να το "μαγειρέψει" ο χειριστής του κεντρικού υπολογιστή. Που φυσικά θα είναι μέλος στοών και κοινωνός πολλών υποχθόνιων μυστικών.

7) Δεν θα μας πουν ότι χάκερς θα μπορούν να διαβάσουν την Κάρτα μας! Και αύριο ίσως θα μπορούν να δημιουργούν ανύπαρκτο χρήμα γεμίζοντας την κάρτα τους με ποσά. Ή αφαιρώντας ποσά από άλλες κάρτες! Δεν θα μας πουν ότι ο Πρόεδρος της Μυστικής Αστυνομίας στη Γερμανία κατηγορεί τους πολιτικούς ότι η τεχνική, με την οποία σχεδίασαν τις νέες ταυτότητες είναι παιχνιδάκι για τους "ειδικούς", προκειμένου να πάρουν όποια στοιχεία θέλουν και να τα χρησιμοποιήσουν ανάλογα!

9) Δεν θα μας πουν ότι η Μ. Βρετανία κατάργησε τις ηλεκτρονικές κάρτες του Πολίτη, όταν διαπίστωσε τα ελαττώματά τους!

Και

10) Δεν θα μας πουν ότι ετοιμάζεται νέο νομοσχέδιο στην Γερουσία των Η.Π.Α. για απαγόρευση της ελεύθερης κηπουρικής! Έτσι ώστε να μη μπορούν οι πολίτες να επιστρέψουν στις μικρές, αυτάρκεις, αγροτικές κοινότητες όπου ο καθένας θα μπορεί τουλάχιστον να παράγει την τροφή γι’ αυτόν, την οικογένειά του και την κοινότητά του. Ούτε ακόμη να έχουμε την επιλογή να τρώμε τις ντομάτες του γείτονα, τις πατάτες του συγχωριανού μας, το λάδι του θείου, τα μήλα του κουμπάρου. Σε σημείο ώστε να μας απαγορεύουν ακόμη και τη φύλαξη δικών μας σπόρων. Γιατί άραγε; Γιατί μόνο οι αφανείς αφέντες αυτού πλανήτη να έχουν τέτοιο δικαίωμα!

Που σημαίνει ότι η σατανική Νέα Τάξη των παγκόσμιων κακουργημάτων ετοιμάζει τα νομικά της όπλα για να καταστείλει κάθε προσπάθεια όσων θελήσουν να δραπετεύσουν από την κόλαση μέσα στην οποία θα εγκλωβίσει τους λαούς.

Έτσι ώστε ακόμη και οι επιλογές μας για φαγητό να περιοριστούν στα μεταλλαγμένα τροφικά τερατουργήματα, τα εμποτισμένα με δηλητήριο, αναλώσιμα των πολυεθνικών υπερκαταστημάτων!

Αυτά, λοιπόν, και άλλα πάμπολλα δεινά, που ετοιμάζουν σε βάρος μας, ΔΕΝ θα μας τα πουν.

Γεγονός, που σημαίνει ότι η “Κάρτα” αυτή ΔΕΝ θα είναι η κάρτα του πολίτη, αλλά… η “Κάρτα” του χαφιέ, του δολοφόνου, του ληστή και του καθενός τοπικού ή διεθνούς αλήτη!!!

Που θα μπορούν να κάνουν ό,τι και όποτε θελήσουν σε βάρος μας!»



Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Περί μεταφράσεως των Λειτουργικών Κειμένων της Εκκλησίας μας…

Περί μεταφράσεως των Λειτουργικών Κειμένων της Εκκλησίας μας…

π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος
(1930-1989)



- «Γέροντα, αφού οι ιαμβικοί κανόνες είναι δύσκολοι και δεν είναι κατανοητοί στον κό­σμο, γιατί η Εκκλησία τους διατηρεί και δεν κρατάει μόνο τους πεζούς;»

- «Η Εκκλησία δεν μπορεί να αλλάζει σαν τον φούρνο του Χότζα ή σαν τους ανεμόμυ­λους και να γυρίζει κάθε φορά κατά πού φυσά­ει ο άνεμος. Οφείλει να κρατήσει ως «κόρην οφθαλμού» τους ανεκτίμητους θησαυρούς που παρέλαβε μέσα στην λατρεία της. Δεν πρέπει να τους απεμπολήσει. Σήμερα καταργούμε τους ιαμβικούς κανόνες επειδή δεν τους κατα­λαβαίνουμε. Αύριο τους πεζούς. Μεθαύριο θα πετάξουμε και τους αίνους. Διότι σε λίγα χρό­νια, με την γλώσσα που διδάσκεται σήμερα στα σχολεία, δεν θα είναι κατανοητοί ούτε οι αίνοι, που είναι απλούστερα τροπάρια.

Με την ίδια λογική, λοιπόν, θα καταργή­σουμε και την υπόλοιπη λατρεία της Εκκλη­σίας. Και τότε τι θα βάλουμε στη θέση αυτών; Αντί να λέμε: «Τάς κεφάλας ημών τω Κυρίω κλίνομεν», θα λέμε: «Σκύψτε στον αφέντη τις κούτρες σας»; Ή «Σκύψτε στον αφέντη τα κε­φάλια σας»; Τι είδους λατρεία θα γίνει, αν τη γράψουμε στη δημοτική;

Κάποιοι μετέφρασαν την Καινή Διαθήκη σε τελείως σύγχρονη γλώσσα. Χρησιμοποίη­σαν μάλιστα και μονοτονικό. Εκεί μέσα μετα­φράζουν το «Λάβετε, φάγετε» = «Πάρτε και φάτε». Συγχωρήσατέ με, αλλά έτσι εκχυδαΐζονται τελείως και χάνουν την ιερότητά τους τα λόγια του Κυρίου. Λες και δίνουμε να φάνε μπριζόλες ή τυρόπιτες! Αυτά τα λόγια θα μείνουν όπως τα έγραψαν οι Ευαγγελισταί. «Λάβετε φάγετε. Πίετε εξ αυτού πάντες». Αυτά δεν μεταβάλλονται.

Δεν θα μεταφράσουμε τα λόγια της λατρεί­ας σ’ αυτό το γλωσσικό εξάμβλωμα, το οποίο ακούμε από τα μέσα της λεγομένης μαζικής ενημερώσεως. Θα καταντήσουν να μην έχουν «είδος ουδέ κάλλος». Τα κείμενα αυτά είναι κλασσικά και δεν μπορούν να αποδοθούν, δεν μπορούν να μεταφρασθούν. Και οι εργασίες οι μεταφραστικές που γίνονται, υστερούν απεί­ρως από το κάλλος του πρωτοτύπου.

Αλλά προκειμένου να μη το καταλαβαίνει κανείς, τι να κάνουμε; Δεν θα έχει το προνόμιο κάποιος να το χαρεί στο πρωτότυπο, εφ’ όσον δεν ξέρει αρχαία ελληνικά· τουλάχιστον ας το κατανοή­σει. Ας πάρει μία ιδέα με τη βοήθεια της μετα­φράσεως. Αλλά τα κείμενα αυτά καθ’ εαυτά, ας μείνουν, διότι επαναλαμβάνω, είναι κλασ­σικά. Δεν μπορούμε να εισαγάγουμε στην λα­τρεία την γλώσσα στην οποία ομιλούμε.

Κάποιος κυκλοφόρησε βιβλίο με μετάφραση πολλών ύμνων στη δημοτική. Και μάλιστα ποιητική μετάφραση· στα μέτρα των ύμνων, για να ψάλεται στην Εκκλησία. Και νόμισε ότι έκανε κάποιο σπουδαίο κατόρθωμα. Δια­βάζοντάς το θα αισθανθείτε, ως εάν από το ένα μέρος έχετε ένα βαρύτιμο κόσμημα, από αδά­μαντες και πολύτιμους λίθους (το αρχαίο κεί­μενο), και από το άλλο μέρος ένα «τενεκέ», ένα «μπάφιλα». Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των δύο υμνογραφικών κειμένων.

Σκεφθείτε δε, ότι αυτός ο ευλογημένος δεν τα δημιούργησε μόνος του. Απλώς μετέφρασε. Δηλαδή, είχε έτοιμα μπροστά του τα υψηλά νοήματα. Διότι εμείς μόνοι μας δεν μπορούμε να αναχθούμε στα ύψη στα όποια ανοίχθησαν οι υμνογράφοι. Δεν έχουμε αυτή την δύναμη. Αυτοί ήσαν μεγαλοφυείς και, το κυριότερο, άγιοι. Δεν έκανε, λοιπόν, κάτι εξ αρχής, κάτι δικό του, για το όποιο να λέγαμε: «Αι, φτωχός ήταν ο άνθρωπος, φτωχά κείμενα μας έδωσε». Είχε ενώπιον του τα μεγαλειώδη εκείνα κείμε­να των παλαιών υμνογράφων. Και αν δείτε πώς τα αποδίδει!... Πόσο φτωχά είναι!...»

- «Είναι λοιπόν καλύτερο να πηγαίνουμε στην Εκκλησία και να μη καταλαβαίνουμε τι λέει ο ιερεύς ή ο ψάλτης;»

- «Αυτά είναι προφάσεις. Υπάρχουν αρκε­τές αξιόλογες ερμηνευτικές εργασίες, τις όποιες ο ενδιαφερόμενος πιστός μπορεί να έχει στο σπίτι του και να τις διαβάζει. Υπάρχουν βιβλία, που με όμορφο και απλό τρόπο μιλούν για τα Μυστήρια: την Θεία Ευχαριστία, το Βά­πτισμα κ.λπ. Τόσες ώρες χάνουμε χαζεύοντας στην τηλεόραση ή ξεφυλλίζοντας περιοδικά και εφημερίδες. Ας αφιερώσουμε, λοιπόν, όχι πολύ, αλλά μία ώρα κάθε εβδομάδα, το βράδυ π.χ. του Σαββάτου, να διαβάσουμε τα βιβλία τα όποια ερμηνεύουν τα δύσκολα τουλάχιστον κείμενα της Εκκλησίας μας, η ακόμη τον Απόστολο και το Ευαγγέλιο. Την άλλη ημέρα, που θα πάμε στον ναό, θα κατανοούμε πολλά από αυτά που θα ακούμε. Υπάρχουν άλλωστε και ιερείς που κάνουν λειτουργικά κηρύγμα­τα. Εξηγούν τη θεία Λειτουργία, εξηγούν τα Μυστήρια.

Επομένως μπορούμε να αναπληρώσουμε τις ελλείψεις μας με ερμηνευτικές εργασίες, με ερμηνευτικά βιβλία. Όσοι θέλουν, μπορούν να μάθουν τα της Εκκλησίας. Λίγο ενδιαφέ­ρον χρειάζεται και κάποια συνέπεια στη χρι­στιανική μας ζωή.

Γι’ αυτό βλέπει κανείς ανθρώπους ολιγογράμματους να καταλαβαί­νουν πάρα πολλά απ' όσα τελούνται, να απο­λαμβάνουν κυριολεκτικά τη λατρεία. Αλλά δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος δεν ενδιαφέ­ρεται...»


Από το βιβλίο: Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου. "Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα", εκδ. Ι. Ησυχ. Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος, Τροιζήνα 2003 σσ. 150-153.

Περιοδικό : «Παρακαταθήκη», τεύχος 39, Δεκέμβριος 2004.

Η λ ε κ τ ρ ο ν ι κ ή  Π η γ ή : http://www.impantokratoros.gr