Ὁ Ἑσπερινὸς (Α΄)

Ὁ Ἑσπερινὸς (Α΄)

  

Κυριακάτικο ἐγκύκλιο κήρυγμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ.κ. Ἱερεμίου.

1. Τὸ σημερινὸ κήρυγμα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, θὰ διαφέρει ἀπὸ τὰ ἄλλα. Θὰ εἶναι κήρυγμα λειτουργικό. Θέλω νὰ σᾶς κάνω κατὰ καιροὺς τέτοια κηρύγματα, τὰ ὁποῖα μᾶς βοηθοῦν νὰ νοήσουμε τὴν θεία μας Λατρεία. Ὅλη ἡ πίστη τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ὅλο το μεγαλεῖο της εἶναι στὴν θεία Λατρεία μας.

Στὸ σημερινό μου κήρυγμα θέλω νὰ σᾶς μιλήσω γιὰ τὸν Ἑσπερινό. Προτίμησα νὰ σᾶς μιλήσω γιὰ τὸν Ἑσπερινὸ στὸ πρῶτο αὐτὸ λατρευτικὸ κήρυγμα, γιατί ὁ Ἑσπερινὸς εἶναι ἡ πρώτη ἀπὸ τὶς ἱερὲς ἡμερήσιες Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἑπτά, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, εἶναι οἱ Ἀκολουθίες αὐτές. Καὶ ἔκαναν οἱ ἅγιοι Πατέρες ἑπτὰ τὶς ἡμερήσιες Ἀκολουθίες ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Δαυὶδ ποῦ εἶπε: «Ἑπτάκις τῆς ἡμέρας ᾔνεσά Σε» (Ψαλμ. 118,164). Φανταστεῖτε! Βασιλιὰς ἦταν, ὑποθέσεις καὶ εὐθύνες πολλὲς τὸν πίεζαν, καὶ ὅμως ἑπτὰ φορὲς τὴν ἡμέρα ὑμνοῦσε τὸν Θεό!

Μὲ βάση λοιπὸν τὸν λόγο αὐτὸν τοῦ προφητάνακτα Δαυίδ, ποῦ ἔλεγε ὅτι ἑπτὰ φορὲς τὴν ἡμέρα κάνει τὴν προσευχή του στὸν Θεό, ἡ Ἐκκλησία μας ἔκανε ἑπτὰ τὶς ἡμερήσιες Ἀκολουθίες.

Πρώτη ἀπ' αὐτὲς εἶναι ὁ Ἑσπερινός, δεύτερη εἶναι τὸ Ἀπόδειπνο, τρίτη το Μεσονυκτικό, τέταρτη Ὄρθρος καὶ ἡ Α΄ Ὥρα, πέμπτη ἡ Γ΄ Ὥρα, ἕκτη Ἀκολουθία εἶναι ἡ ΣΤ΄ Ὥρα καὶ ἡ τελευταία ἡμερήσια Ἀκολουθία εἶναι ἡ Θ΄ Ὥρα. Θὰ σᾶς μιλήσω ἄλλοτε γιὰ τὶς Ἀκολουθίες τῶν Ὡρῶν, ποὺ εἶναι τόσο σπουδαῖες, ὥστε ἕνα ὁλόκληρο βιβλίο τῆς Ἐκκλησίας μας ἔλαβε τὸ ὄνομά του ἀπὸ αὐτὲς καὶ λέγεται Ὡρολόγιο.

2. Ἡ πρώτη λοιπὸν ἡμερήσια Ἀκολουθία εἶναι ὁ Ἑσπερινός, δηλαδὴ ἡ Ἀκολουθία ποὺ γίνεται τὸ ἑσπέρας, τὸ βράδυ.

Μὴν παραξενεύεστε, ἀδελφοί μου, γιατί οἱ λειτουργικὲς Ἀκολουθίες τῆς ἡμέρας ἀρχίζουν ἀπὸ τὸ βράδυ. Ἔτσι πρέπει νὰ γίνεται. Πρῶτα ἔγινε τὸ βράδυ καὶ ἔπειτα ἔγινε τὸ πρωί. Ἡ Ἁγία Γραφὴ μιλώντας γιὰ τὴν δημιουργία λέγει: «Ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα μία.» (Γέν. 1,5). Παρατηρῆστε ὅτι πρῶτα λέει γιὰ τὸ βράδυ καὶ ἔπειτα γιὰ τὸ πρωί. Αὐτὸ τὸν λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς τὸν πρόσεξε πολὺ ἡ Ἐκκλησία καὶ ὅταν ἑορτάζει ἕναν ἅγιο ἀρχίζει τὴν ἑορτή του ἀπὸ τὸ βράδυ μὲ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ.

Ὁ Ἑσπερινὸς ἀρχίζει μὲ τὸν λεγόμενο προοιμιακὸ Ψαλμό. Εἶναι ὁ 103ος Ψαλμός. Ἀλλὰ γιατί τὸν Ψαλμὸ αὐτὸ τὸν λέμε «προοιμιακό»;

Ἀπὸ τὰ παραπάνω ποὺ εἴπαμε θὰ τὸ καταλάβετε εὔκολα γιατί λέγεται ἔτσι ὁ Ψαλμὸς αὐτός. «Οἶμος» λέγεται ὁ δρόμος. Μὲ τὸν Ἑσπερινὸ ἡ Ἐκκλησία ἀρχίζει κάθε μέρα τὸν λειτουργικό της δρόμο. Ἡ ἀρχὴ τοῦ δρόμου αὐτοῦ εἶναι ὁ 103ος Ψαλμός, γι’ αὐτὸ καὶ λέγεται «προοιμιακός». Θὰ χρειαζόταν, χριστιανοί μου, ὥρα πολλὴ γιὰ νὰ σᾶς ἑρμηνεύσω τὸν Ψαλμὸ αὐτό. Εἶναι ἕνα ὑπέροχο κείμενο. Εἶναι ὕψος καὶ μεγαλεῖο.

Ὁ Ψαλμὸς αὐτὸς ὑμνεῖ τὴν παντοδυναμία καὶ τὴν πανσοφία τοῦ Θεοῦ στὴν δημιουργία τοῦ κόσμου. Γιὰ ὅσους θέλουν νὰ κατανοήσουν τὸν Ψαλμὸ αὐτὸ τοὺς δίνω ἕνα μυστικὸ «κλειδὶ» ἑρμηνείας του. Ὁ Ψαλμὸς συγκρίνει τὸν Θεὸ μὲ τὸν βασιλιὰ – βασιλιὰς ἦταν ὁ Δαυίδ, ποὺ συνέθεσε τὸν Ψαλμὸ – καὶ βρίσκει τὴν δόξα καὶ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ πολὺ-πολὺ ἀνώτερα καὶ ἀσύγκριτα ἀπὸ τὴν δόξα τοῦ βασιλιά.

Γιὰ παράδειγμα σᾶς ἀναφέρω ἕνα στίχο. Λέγει ὁ Ψαλμός: «Ὁ στεγάζων ἐν ὕδασι τὰ ὑπερῷα αὐτοῦ». Ὁ στίχος αὐτὸς κατανοεῖται μὲ τὸ «κλειδὶ» ποὺ σᾶς εἶπα: Ἔχουμε σύγκριση τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν βασιλιά. Ὁ βασιλιὰς ἔχει ἀνάκτορα, ποῦ εἶναι στερεωμένα στὴν γῆ. Ὁ Θεὸς ὅμως ἔχει τὰ ἀνάκτορά Του πάνω στὸν οὐρανό. Ἀλλὰ πάνω στὸν οὐρανό, ὅπως μᾶς τὸ λέει ἡ Ἁγία Γραφή, εἶναι νερά, γιατί ὁ Θεὸς ὅταν ἔκανε τὸν οὐρανὸ διεχώρισε μὲ αὐτὸν τὰ νερὰ ποὺ σκέπαζαν τὴν γῆ σὲ νερὰ κάτω ἀπὸ τὸ στερέωμα καὶ σὲ νερὰ πάνω ἀπὸ τὸ στερέωμα (βλ. Γέν. 1,7).

Πάνω στὸν οὐρανὸ λοιπόν, ὅπου κατοικεῖ ὁ Θεὸς καὶ ἔχει ἐκεῖ τα ἀνάκτορά Του, εἶναι νερά. Ποῦ στεριώνονται λοιπὸν τὰ ἀνάκτορα τοῦ Θεοῦ; Πάνω στὰ νερά! Αὐτὸ θέλει νὰ πεῖ ὁ Δαυὶδ λέγοντας «ὁ στεγάζων ἐν ὕδασι τὰ ὑπερῷα αὐτοῦ». Σὰν νὰ λέγει: Ἔχω καὶ ἐγὼ ὁ βασιλιὰς ἀνάκτορα, ἀλλὰ τὰ δικά μου ἀνάκτορα στηρίζονται στὸ στερεὸ ἔδαφος. Τὸ θαυμαστὸ ὅμως εἶναι γιὰ τὰ ἀνάκτορα τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὰ «ὑπερῷα» Του, ποὺ στηρίζονται πάνω σε νερά.

«Ὁ στεγάζων ἐν ὕδασι τὰ ὑπερῷα αὐτοῦ». Τὸ στερεὸ πάνω στὸ ὑγρό! Φοβερόν! Ἀπὸ τὸν λόγο αὐτὸ τοῦ Δαυὶδ «ὁ στεγάζων ἐν ὕδασι τὰ ὑπερῷα αὐτοῦ» ἔχει ἐμπνευστεῖ καὶ ὁ ὑμνωδὸς τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, γιὰ νὰ πεῖ ἐκεῖνο τὸ ὡραῖο: «Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας»! Ὁ Θεὸς πραγματικά, κατὰ τὴν βιβλικὴ κοσμολογία, κρέμασε τὴν γῆ στὰ νερά! Κάτω ἀπὸ τὴν γῆ νερά, πάνω ἀπὸ τὴν γῆ νερά!

3. Εἶναι ὑπέροχος, χριστιανοί μου, ὁ Ψαλμὸς αὐτὸς ποὺ διαβάζουμε στὴν ἀρχὴ τοῦ Ἑσπερινοῦ, ὁ προοιμιακὸς Ψαλμός, ὅπως τὸν εἴπαμε. Μιλάει γιὰ ὅλα τὰ ὡραῖα τῆς δημιουργίας καὶ τὴν χρήση τους ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο.

Ἀκόμη μιλάει καὶ γιὰ τὴν κρέμα τοῦ προσώπου τῆς τότε ἐποχῆς! Λάδι εἶχαν οἱ ἄνθρωποι τὴν τότε ἐποχὴ καὶ μ' αὐτὸ ἄλειφαν τὸ πρόσωπό τους γιὰ νὰ φαίνεται φρέσκο καὶ λαμπερό. Ἔτσι καὶ ὁ ποιητὴς μας λέει στὸν Ψαλμό του: «Τοῦ ἱλαρῦναι πρόσωπον ἐν ἐλαίῳ»! Καὶ ὁ Κύριός μας εἶπε τὸ ἴδιο νὰ κάνουμε, ὅταν νηστεύουμε, γιὰ νὰ φαινόμαστε ἱλαροί, ὥστε νὰ κρύπτουμε τὴν ἄσκηση τῆς νηστείας καὶ νὰ μὴν τὴν διαφημίζουμε, ὅπως οἱ Φαρισαῖοι (βλ. Ματθ. 6,17).

Ἐνῶ ὅμως ὅλα τα δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ὡραία καὶ θαυμαστά, ἕνα εἶναι τὸ φάλτσο στὴν δημιουργία: Εἶναι ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου. Ὅλα-ὅλα ὑπακούουν στὰ κελεύσματα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἥλιος ἀνατέλλει καὶ δύει τὴν τάδε στιγμή, στὰ ὕδατα τῆς θάλασσας ὁ Θεὸς ἔβαλε ὅριο καὶ αὐτὰ δὲν τὸ ὑπερβαίνουν. «Ὄριον ἔθου, ὃ οὐ παρελεύσονται», λέγει ὁ Ψαλμός. Οἱ μόνοι παραβάτες τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ εἶναι οἱ ἁμαρτωλοί. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ ποιητὴς μας ἐξοργίζεται ἀπὸ τὸ παράλογο αὐτὸ καὶ λέγει μὲ θυμό: Νὰ χαθοῦν, νὰ ἐξαφανιστοῦν οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ τὴν γῆ. «Ἐκλείποιεν ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἄνομοι, ὥστε μὴ ὑπάρχειν αὐτούς»!

Ἀλλὰ θὰ συνεχίσουμε, ἀγαπητοί μου, περὶ τοῦ Ἑσπερινοῦ στὸ ἑπόμενό μας κήρυγμα.

 

Μὲ πολλὲς εὐχὲς

 

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως Ἱερεμίας

Π η γ ή : Ἑβδομαδιαῖο ἠλεκτρονικὸ περιοδικὸ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως: «Παναγία Προυσιώτισσα». Ἀριθμὸς φύλλου 28, Κυριακὴ 16 Ὀκτωβρίου 2011, σελ. 1-3. http://www.imgortmeg.gr/

Ἡ προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τοὺς νεκροὺς

Ἡ προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τοὺς νεκροὺς

 

  

Κυριακάτικο ἐγκύκλιο κήρυγμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ.κ. Ἱερεμίου.

1. H ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, σὰν μιὰ καλὴ μητέρα, σκέπτεται τὰ παιδιά της ποὺ ἔφυγαν ἂπ  αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ βρίσκονται στὴν χώρα τῆς αἰωνιότητος καὶ ἔχει καθορίσει τακτὲς προσευχὲς γι’ αὐτά.

Κάθε πρωΐ στὸν Ὄρθρο καὶ κάθε βράδυ στὸν  Ἑσπερινὸ στὴν «ἐκτενῆ» δέηση ὁ Ἱερεὺς εὔχεται ὑπὲρ ὅλων τῶν κεκοιμημένων· «καὶ πάντων τῶν προαναπαυσαμένων πατέρων καὶ ἀδελφῶν ἠμῶν» λέγει.

Με αὐτὴ τὴν αἴτηση εὐχόμεθα ὑπὲρ τῶν νεκρῶν μας. Ἐπίσης στὴν ἀκολουθία τοῦ Μεσονυκτικοῦ ἔχουμε τροπάρια καὶ προσευχὲς γιὰ τοὺς νεκρούς. Στὴ θεία Λειτουργία οἱ νεκροὶ μνημονεύονται τρεῖς φορές. Στὴν Προσκομιδή, στὴν «ἐκτενῆ», ποὺ ἀκολουθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ μετὰ τὸν καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων, δηλαδὴ ἀμέσως μετὰ τὸ «Ἑξαιρέτως...».

Ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὰ ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ἀφιερώσει στοὺς νεκροὺς μιὰ ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, τὸ Σάββατο, κατὰ τὸ ὁποῖο κάνει θεία Λειτουργία γι’ αὐτούς. Γιὰ τοὺς νεκρούς μας ἔχουμε καὶ τὰ λεγόμενα «Ψυχοσάββατα».

Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας προσεύχεται συχνὰ γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῶν νεκρῶν.

2. Ἀλλὰ ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὲς τὶς τακτὲς δεήσεις, ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ κάθε ἕνα νεκρὸ χωριστά, ποὺ ἦταν ὀρθόδοξος χριστιανός, ἔχει καθορίσει τὰ Μνημόσυνα. Εἶναι δὲ τὰ Μνημόσυνα τὰ τρίτα, τὰ ἔνατα, τὰ τεσσαρακοστὰ καὶ τὰ ἐνιαύσια. Εἶπα γιὰ ὀρθόδοξο χριστιανό, μέλος τῆς Ἐκκλησίας, γιατί γιὰ αἱρετικὸ ἢ ἀφορισμένο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἀπαγορεύεται νὰ κάνουμε μνημόσυνο.

Μὴ νομίσει δὲ κανένας ὅτι τὰ μνημόσυνα εἶναι νεώτερη ἐπινόηση. Ὄχι! Εἶναι παλαιὰ ἡ ἐντολὴ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὰ μνημόσυνα. Ἤδη οἱ Ἀποστολικὲς Διαταγὲς μᾶς διατάσσουν νὰ κάνουμε τὰ μνημόσυνα τοὺς καιροὺς ποὺ εἴπαμε παραπάνω. Καὶ πολλοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὁμιλοῦν περὶ μνημοσύνων.

3. Ἡ προσευχὴ ποὺ γίνεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ νεκροῦ ἀμέσως μετὰ τὸ θάνατό του καὶ ἡ νεκρώσιμη ἀκολουθία ἢ οἱ λειτουργίες ποὺ γίνονται στὴν συνέχεια γι’ αὐτήν, εἶναι πολὺ σπουδαῖες καὶ ἀναγκαῖες, γιατί βοηθοῦν τὸ πέρασμα τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὰ «τελώνια». Σὲ κάθε «τελώνιο» ποὺ περνάει ἡ ψυχὴ μετὰ τὸν θάνατό της ἀπαιτεῖται ἀπ’ αὐτὴν λογαριασμὸς γιὰ κάθε ἁμάρτημα ποὺ ἔπραξε.

Γι’ αὐτὸ τὸ πέρασμα ἀπὸ τὰ «τελώνια» ὠφελεῖ πολὺ ἡ θερμὴ προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας μετὰ τὸ θάνατο τοῦ χριστιανοῦ. Λέγουν γιὰ τὴ Θεοδώρα ὅτι ὅταν περνοῦσε ἀπὸ τὰ τελώνια βοηθήθηκε πολὺ ἀπὸ τὴν προσευχὴ τοῦ Γέροντά της, τοῦ ἁγίου Βασιλείου τοῦ Νέου (βλ. τὸ Βίο τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Νέου, 26 Μαρτίου).

Γιὰ τὰ μνημόσυνα φέρνουν κόλλυβα. Τὰ κόλλυβα εἶναι βρασμένο σιτάρι μὲ ζάχαρη, μὲ σταφίδες καὶ ἄλλα γλυκίσματα.

Τὸ σιτάρι συμβολίζει ὅτι μιὰ μέρα τὸ σῶμα τοῦ νεκροῦ θὰ ἀναστηθεῖ ἀπὸ τὸν τάφο. Διότι καὶ τὸ σιτάρι σπέρνεται στὴ γῆ καὶ θάπτεται. Ἔπειτα ὅμως ἀνασταίνεται φορτωμένο μὲ καρπό.

Ἡ ζάχαρη ἢ τὸ μέλι καὶ τὰ ἄλλα γλυκίσματα σημαίνουν ὅτι μετὰ τὴν ἀνάσταση τὸν ὀρθόδοξο δίκαιο τὸν περιμένει χαρὰ καὶ εὐτυχισμένη ζωὴ στὸν Παράδεισο, ὅπως γλυκιὰ εἶναι ἡ ζάχαρη καὶ τὸ μέλι.

4. Γιὰ τὸ πόσο ὠφελοῦνται οἱ ψυχὲς τῶν νεκρῶν μας ἀπὸ τὶς προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας μας ὑπὲρ αὐτῶν θὰ σᾶς ἀναφέρω, χριστιανοί μου, ἕνα σύγχρονο σχετικὰ παράδειγμα ἀπὸ ρωσικὸ συναξάρι:

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἀντώνιος, ἡγούμενος τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἑνὸς μεγάλου Μοναστηριοῦ τῆς Ρωσσίας, διηγεῖτο γιὰ τὸν καλλίφωνο διάκονο τοῦ Μοναστηριοῦ, ὁ ὁποῖος λίγες ἡμέρες πρὶν ἀπὸ τὴν πανήγυρη τοῦ ζήτησε τὴν ἄδεια νὰ πάει στὸ σπίτι του γιὰ κάποια δουλειά. «Σοὺ δίνω τὴν ἄδεια», τοῦ εἶπε ὁ ἡγούμενος, «ἀλλὰ θὰ προλάβεις νὰ εἶσαι ἐδῶ στὴν πανήγυρη;». «Θὰ προλάβω», ἀπάντησε ὁ διάκονος. «Θὰ ἐπιστρέψω σύντομα».

Τὸ πρωΐ τῆς παραμονῆς τῆς ἑορτῆς ὁ διάκονος δὲν εἶχε ἐπιστρέψει ἀκόμη. Ὁ ἡγούμενος ἦταν σὲ μεγάλη ἀνησυχία καὶ ἐστενοχωρεῖτο πολύ. Λίγο ὅμως προτοῦ νὰ ἀρχίσει ἡ ἀγρυπνία ᾖλθε ὁ διάκονος καὶ ὁ ἡγούμενος τοῦ εἶπε: «Ἐὰν εἶσαι ἕτοιμος, ἔλα νὰ λειτουργήσεις». Ὁ διάκονος λειτούργησε, ἀλλὰ κουρασμένος ὅπως ἦταν ἀπὸ τὸ μακρύ του ταξίδι, δὲν εἶχε τὴν πρώτη του καλλιφωνία.

Μετὰ τὴ λειτουργία πῆγαν στὴν τράπεζα. Ἐκεῖ κάποιος ἀδελφὸς ἐπείραξε τὸ διάκονο γιὰ τὴ φωνή του, γιατί δὲν ἦταν ὅπως πρῶτα καλὴ καὶ εἶπε: «Κάποιος πῆγε σπίτι του καὶ ἄφησε τὴ φωνὴ του ἐκεῖ»! Ὁ διάκονος πειράχτηκε καὶ ἄρχισε μιὰ φιλονικία μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τοῦ μοναχοῦ.

Ὅταν ὁ διάκονος ἐπέστρεψε στὸ κελλὶ του πῆρε ἕναν κουβὰ καὶ πῆγε νὰ πάρει νερό. Γέμισε τὸν κουβὰ νερὸ καὶ ἐπιστρέφοντας στὸ κελλί του, μόλις πῆγε νὰ ἀνοίξει τὴν πόρτα, ἔπεσε κάτω νεκρός. Ὅταν τὸ ἄκουσε αὐτὸ ὁ ἡγούμενος Ἀντώνιος ταράχτηκε πολύ, γιατί ἐνόμισε ὅτι ὁ διάκονος πέθανε ἐπειδὴ θὰ ταλαιπωρήθηκε νὰ ἔλθει στὴν πανήγυρη, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολή του.

Ὁ ἡγούμενος ἄρχισε νὰ προσεύχεται πολὺ θερμὰ γιὰ τὸν ἀπελθόντα διάκονο καὶ μάλιστα ἔγραψε ἐντολὴ σὲ ὅλες τὶς Ἐκκλησίες νὰ μνημονεύεται τὸ ὄνομά του στὴν προσκομιδὴ καὶ στὴ θ. Λειτουργία. Τὴν παραμονὴ τῆς τεσσαρακοστῆς ἡμέρας μετὰ τὸ θάνατο τοῦ διακόνου, ὅταν ὁ ἡγούμενος π. Ἀντώνιος κοιμόταν γιὰ λίγο στὸ κελλί του, ἄκουσε ξαφνικὰ κάποιον νὰ τὸν πλησιάζει. Σηκώθηκε, ἄναψε τὸ φῶς καὶ βλέπει μπροστά του τὸ διάκονο.

– «Ἦλθα νὰ σὲ εὐχαριστήσω», τοῦ εἶπε ἐκεῖνος.

– «Γιατί;»

– «Γιὰ τὶς προσευχές σου γιὰ μένα», τοῦ ἀπάντησε ὁ διάκονος.

– «Δὲν προσευχήθηκα μόνος μου» τοῦ εἶπε ὁ ἡγούμενος. «Ὅλοι οἱ μοναχοὶ προσεύχονται γιὰ σένα. Ἔγραψα ἐντολὴ νὰ γραφτεῖ τὸ ὄνομά σου καὶ νὰ μνημονεύεται παντοῦ».

– «Τὸ ὄνομά μου δὲν γράφτηκε πουθενὰ οὔτε τὸ μνημόνευε κανεὶς ἄλλος», εἶπε ὁ διάκονος (Ἀργότερα ὁ ἡγούμενος ἀνεκάλυψε ὅτι ἀπὸ κάποιο λάθος ἡ ἐντολή του δὲν εἶχε ἐκτελεστεῖ).

– «Πῶς πέρασες ἀπὸ τὰ τελώνια;»

– «Σὰν ἀστραπή».

– «Γιατί ἔτσι;»

– «Γιατί λίγο πρὶν πεθάνω εἶχα λάβει τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ».

– «Τί εἶπες γιὰ τὴ φιλονικία σου μὲ τὸν ἀδελφὸ στὴν τράπεζα;»

– «Ὁ Κύριος δὲν μοῦ τὸ ὑπελόγισε».

Ἐκεῖνον τὸ καιρὸ εἶχε πεθάνει κάποια μοναχὴ ἀπὸ κάποιο Μοναστῆρι καὶ ὁ ἡγούμενος ρώτησε τὸ διάκονο τί μερίδα ἔλαβε μετὰ τὸ θάνατό της. «Αὐτὴ εἶναι ψηλότερα ἀπὸ μένα», εἶπε ὁ διάκονος. Τὸ ὅραμα ἐτελείωσε.

 

Μὲ πολλὲς εὐχὲς

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως Ἱερεμίας

Π η γ ή :  Ἑβδομαδιαῖο ἠλεκτρονικὸ περιοδικὸ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως: «Παναγία Προυσιώτισσα». Ἀριθμὸς φύλλου 27, Κυριακὴ 09 Ὀκτωβρίου 2011, σελ. 1-3. http://www.imgortmeg.gr/