Μιὰ ἄλλη παιδαγωγικὴ

Μιὰ ἄλλη παιδαγωγικὴ

(Ἀληθινὴ ἱστορία)

- Οὔτε στὸ κυριακάτικο μεσημεριανὸ τραπέζι δὲν μπορούσαμε νὰ βρεθοῦμε ὅλοι μαζί, ὅταν εἴχαμε τὴν τηλεόραση στὸ σπίτι· νὰ κοιταχθοῦμε μεταξύ μας, νὰ μιλήσουμε, νὰ συζητήσουμε σὰν οἰκογένεια...

- Δηλαδή, θέλεις νὰ πεῖς, τώρα δὲν ἔχετε τηλεόραση;

- Ἄ, τώρα, χαμογέλασε ὁ ὥριμος ἄνδρας, τώρα πάει... Στὴ χωματερή...

- Καὶ τὸ δέχθηκαν τὰ παιδιά;

Ἡ συζήτηση περιστρεφόταν ἐδῶ καὶ λίγη ὥρα γύρω ἀπὸ τὸ τεράστιο θέμα τῆς μικρῆς ὀθόνης καὶ τῶν ὀλέθριων ἐπιδράσεων ποὺ ἀσκεῖ αὐτὴ στὴ ζωὴ ὅλων, ἰδίως τῶν παιδιῶν. Οἱ δύο συνομιλητὲς ἦταν ἀπὸ παλιὰ φίλοι, κάπου-κάπου τά ’λεγαν· ἄνθρωποι εὐσεβεῖς, τῆς Ἐκκλησίας, οἰκογενειάρχες.

- Τὰ παιδιά, εἶπες; Κούνησε ἐλαφρὰ τὸ κεφάλι του. Δὲν θὰ τὸ πιστέψεις. Αὐτὰ μοῦ τὸ ζήτησαν νὰ τὴν πετάξουμε.

- Μιλᾶς σοβαρά;

- Θαῦμα... Τίποτε ἄλλο δὲν μπορῶ νὰ πῶ. Ὁ Θεὸς τὰ φώτισε. Ἦταν μανιακὰ μὲ τὴν τηλεόραση.

- Καὶ πῶς ἔγινε;

- Τί νὰ σοῦ πῶ; Θὰ σοῦ πῶ τί ἔγινε, κι ἂν ἐσὺ καταλάβεις τὸ πῶς...

- ...

- Μὴ νομίζεις πὼς κι ἐγὼ πήγαινα πίσω. Δυστυχῶς δὲν εἶχα καλὴ σειρὰ σ’ αὐτὸ τὸ θέμα. Μπορῶ νὰ πῶ, ἐγὼ φταίω ποὺ δὲν ξεκολλοῦσαν ἀπ’ τὸ γυαλί.

Κάποια μέρα λοιπὸν ἤμουν μαζί τους καὶ βλέπαμε μιὰ ἐνημερωτικὴ ἐκπομπή. Ὁπότε, σὲ κάποια στιγμή, καὶ χωρὶς προειδοποίηση, ἔγινε ξαφνικὴ διακοπὴ τοῦ προγράμματος, γιὰ νὰ μποῦν – λέει – διαφημίσεις. Στὸ δευτερόλεπτο περάσαμε σὲ ἄλλο σκηνικό. Ἀλλὰ τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ ἀντικρίσαμε; Μιὰ ἄθλια σκηνὴ ἀπὸ ἔργο ποὺ ἐπρόκειτο νὰ παιχθεῖ τὴν ἄλλη μέρα καὶ τὸ διαφήμιζε ἀπ’ τὴν προηγούμενη. Ἄθλια, σοῦ λέω. Δὲν μπορῶ νὰ σοῦ πῶ. Κοκκίνισα ποὺ τὴν εἶδα. Δὲν σοῦ κρύβω πὼς πιὸ πολὺ ντράπηκα ποὺ βρισκόμουν δίπλα στὰ παιδιά μου. Χαμήλωσα τὰ μάτια. Ἔνιωσα πολὺ ἄσχημα.

Σὲ λίγα δευτερόλεπτα σηκώθηκα κι ἔφυγα. Ἤμουν ἀναστατωμένος. Δὲν εἶναι δυνατόν, ἔλεγα μέσα μου. Οἱ παραγωγοὶ ἔχουν ξεπεράσει κάθε ὅριο ἀνοχῆς.

Τὰ παιδιὰ ἀντιλήφθηκαν τὴν ταραχή μου – κοιτάχτηκαν λίγο συναμεταξύ τους· συνέχισαν ὅμως νὰ παρακολουθοῦν τὴν ἐκπομπή...

Τὸ βράδυ τῆς ἡμέρας ἐκείνης πῆγα κάτι νὰ τοὺς πῶ. Τὸ νόημα ἦταν πὼς εἶναι ντροπὴ πλέον νὰ βλέπουμε τηλεόραση.

- Καὶ τί, καλόγεροι θὰ γίνουμε; μοῦ ἀπάντησε ὁ πρῶτος, στὸ πανεπιστήμιο δευτεροετής. Τὰ ἄλλα δύο ἦταν στὸ Λύκειο. Δὲν συνέχισα. Κατάλαβα δὲν ἔπαιρνε ἄλλο. Σώπασα.

- Καὶ λοιπόν; Πῶς ἔγινε καὶ ἄλλαξαν τελικά;

- Σώπασα. Τὸ βράδυ ἔκανα τὴν προσευχή μου. «Συγχώρα με, Κύριε», εἶπα, «καὶ μὴ γίνει ἡ δική μου ἁμαρτία ἐμπόδιο στὴ χάρη σου. Φώτισέ τα», παρακάλεσα θερμά.

Μετὰ μοῦ ἦρθε μία σκέψη. Θὰ βάλω «κανόνα» στὸν ἑαυτό μου, εἶπα. Νὰ τοὺς τὸ ἐπιβάλω δὲν μπορῶ, μεγάλα παιδιὰ εἶναι. Μπορῶ ὅμως νὰ ἐπιβάλω στὸν ἑαυτό μου... Λοιπόν, ἀπὸ δῶ καὶ μπρὸς ἡ τηλεόραση εἶναι παρελθὸν γιὰ μένα. Τέλειωσε. Δὲν θὰ ξανακαθίσω μπροστὰ στὴν ὀθόνη.

Τό ’κανα ὑπόσχεση καὶ ζήτησα τὴ βοήθειά του καὶ γιὰ μένα καὶ γιὰ τὰ παι διά μου...

Πέρασε καιρὸς ἀπὸ τότε. Τὰ παιδιὰ συνέχισαν νὰ βλέπουν κανονικά. Ἐμένα καιγόταν ἡ καρδιά μου ποὺ τά ’βλεπα ἔτσι κολλημένα. Δὲν ἔλεγα τίποτε. Ἐξάλλου φταίχτης ἤμουν, δὲν εἶχα τὴν παρρησία νὰ μιλήσω. Ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ πῶ τίποτε μποροῦσα, στὴν ἡλικία ποὺ ἦταν. Ἐγὼ τὸν κανόνα μου καὶ προσευχή. Τίποτε ἄλλο.

- Καὶ δὲν κατάλαβαν τίποτε ποὺ σ’ ἔβλεπαν ἔτσι, νὰ μὴν παρακολουθεῖς;

- Λὲς νὰ μὴν κατάλαβαν; Δὲν μοῦ ἔλεγαν ὅμως τίποτε. Μόνο στὴν ἀρχὴ καναδυὸ φορὲς «μπαμπά, τρέξε· τρέξε, χάνεις». Μετὰ τὸ πῆραν εἴδηση καὶ δὲν μὲ φώναζαν.

- Κι ἔπειτα; Τί ἀπέγινε τελικά;

- Ἕνα χρόνο κράτησε αὐτὴ ἡ ἱστορία. Αὐτὰ στὴν ὀθόνη κι ἐγὼ στὸν κανόνα μου. Μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο ἔρχεται ἡ μεγάλη μου κόρη, τελειόφοιτη στὸ σχολεῖο.

- Μπαμπά, μοῦ λέει, θέλω νὰ σοῦ πῶ...

- Τί εἶναι, κόρη μου;

- Τὸ συζητήσαμε μαζὶ τ’ ἀδέλφια, ἡ τηλεόραση μᾶς ὑποτιμᾶ μ’ αὐτὰ ποὺ δείχνει.

- Ἄ, τί λές;

- Ἐμεῖς πάντως δὲν τὴν θέλουμε ἄλλο. Δὲν ξέρω τί λέτε μὲ τὴ μαμά, δὲν θὰ μᾶς πείραζε καθόλου νὰ τὴν πετάξετε.

- Ἔμεινα ἄναυδος! Ἕνα χαμόγελο μόνο μοῦ ἦρθε. Βαθιὰ ἀνακούφιση...

Τὸ βράδυ ἐκεῖνο ἄλλαξα τὰ λόγια τῆς προσευχῆς. Τώρα εὐχαριστία μόνο σ’ Ἐκεῖνον ποὺ ἄκουσε τὴ δέησή μου καὶ μᾶς ἀπάλλαξε ἀπ’ αὐτὸν τὸν δυνάστη μὲ τόσο θαυμαστὸ τρόπο. Καὶ μένα καὶ τὰ παιδιά μου.

Πηγή: Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ Περιοδικὸ Ὄργανο Ὁμωνύμου Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ». Ἔτος 52ο - 1 Νοεμβρίου 2011 - Τεῦχος 2032 - Σελίδες 453-454.