Τί κρίμα…
Ἕνας νέος ἐξομολογεῖται:
«Κύριε, ἄφησα τὴ μετριότητα νὰ διαποτίσει τὴ ζωή μου. Μία ἀδικαιολόγητη ὀλιγάρκεια μοῦ κλείνει τὸ δρόμο πρὸς τὶς κορυφές.
Συμβιβάζομαι μὲ τὴ «βάση» στὴ βαθμολογία, βολεύομαι σὲ μία μέτρια πνευματικὴ ζωή. Γιατί νὰ τὸ κρύψω; Μὲ ἑλκύει ἡ «γλυκιά» ζωὴ καὶ ὄχι ἡ ἀγωνιστικὴ ζωή.
Μοῦ ἀρκοῦν τὰ φτερὰ τῆς ὄρνιθας καὶ δὲν λαχταρῶ τὶς δυνατὲς φτεροῦγες τοῦ ἀετοῦ.
Τί κρίμα, νὰ εἶμαι πλασμένος γιὰ οὐρανοδρόμος ἀετὸς κι ἐγὼ νὰ μένω φτωχὸ οἰκόσιτο! Τί κρίμα…»
Π η γ ή : «Διάλογος μὲ τὸν οὐρανό», Γ. Μελέτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.