«Χαμογελαστές» εὐχὲς …

«Χαμογελαστές» εὐχὲς …

- Γιατί γελᾶς γέροντα; Οἱ ἄνθρωποι σοὺ εἶπαν συγχαρητήρια καὶ ἐσὺ γελᾶς μαζί τους;

- Μὰ, ναί! Γιατί ξέρω ὅτι αὔριο, οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι, θὰ μὲ κατηγοροῦν!

Στὶς 10 τοῦ Φλεβάρη ἦταν ἡ γιορτή μου. Εὐχὲς πολλές. Μέρες ποὺ οἱ φίλοι πιστοποιοῦν τὴν ἀγάπη τους, καὶ πολλοὶ ποὺ νόμιζες ὅτι ἦταν ἀπέναντί σου, φανερώνουν τὴν ἐκτίμησή τους καὶ ἂς μὴν τὸ περίμενες.

Ὡστόσο, ἡ προσωπική μου ἐμπειρία μὲ δίδαξε ὅτι οἱ ἔπαινοι, τὰ πολλὰ καλὰ λόγια, ἡ συναισθηματικὴ ὑπερβολὴ πολλὲς φορὲς λειτουργεῖ ὡς μία περίφημη παγίδα. Μέσα στὴν ὁποία χάνουμε τὴν ἐλευθερία νὰ εἴμαστε ὁ ἑαυτός μας.

Τὸ μπράβο, ὁ ἔπαινος, ἡ ἐπικρότηση καὶ συγκατάθεση, ἡ παρότρυνση καὶ ἐνθάρρυνση, νομίζω γιὰ ὅλους εἶναι μία σημαντικὴ ἀνάγκη. Ἰδιαίτερα στὴν πρώιμη παιδικὴ ἡλικία. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅσοι δὲν τὰ ἀκούσαμε ὅταν ἔπρεπε καὶ ὅσο ἔπρεπε, μία ζωὴ, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, διψᾶμε ἀκόρεστα γι’ αὐτά.

Ὡστόσο, παρόλο ποὺ κρίνονται ἀπαραίτητα, μποροῦν νὰ λειτουργήσουν ὡς αὐτοδέσμευση στὴν ἀνάγκη ἀναγνώρισης, σὲ τέτοιο μάλιστα βαθμό, ποὺ στὸ τέλος νὰ παθαίνουμε ἐξάρτηση. Ἐξάρτηση ἀπὸ τὴν γνώμη τοῦ ἄλλου, ἀπὸ τὴν ἄποψή του, τὸ βλέμμα του, τὸ ναὶ καὶ ὄχι του. Καὶ ὅσο πιὸ πολὺ ἐξαρτόμαστε τόσο πιὸ πολὺ ὑποφέρουμε. Δυστυχοῦμε καὶ γινόμαστε σκιὲς μίας σκοτεινῆς ζωῆς τοῦ ἄλλου, ὄχι δική μας. Βυθιζόμαστε στὴν δίνη τῆς κρίσης τοῦ ἀπέναντι. Ζοῦμε ὄχι γιὰ νὰ χαιρόμαστε ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀπολογούμαστε συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα.

Στὸ Ἅγιον Ὅρος, χαρισματικὰ γεροντάκια λένε, ὅτι «γιὰ νὰ σώσεις τὴν ψυχή σου, πρέπει νὰ γράψεις ὅλο τὸν ντουνιὰ στὰ παλιά σου τὰ παπούτσια». Θὰ λέγαμε καὶ ἐμεῖς συμφωνώντας μαζί τους, ὅτι γιὰ νὰ εἶσαι ὁ ἐαυτός σου πρέπει νὰ ἀγνοήσεις τὸ τί ζητοῦν οἱ ἄλλοι ἀπὸ ἐσένα, καὶ νὰ πεῖς τίμια τὴν ἀλήθεια στὸν ἑαυτό σου, γιὰ τὸ τί θὰ ἤθελες ὥστε νὰ νιώσεις ὁλοκληρωμένος.

Ἄλλωστε, τὸ νὰ ἐξαρτᾶς τὴν ζωή σου ἀπὸ τὰ ἐξουσιαστικὰ βλέμματα τοῦ ἑκάστοτε κριτῆ, σὲ ὁδηγεῖ στὸ πιὸ παγερὸ κελὶ τῆς ἐξάρτησης. Σὲ δεσμεύει μὲ τὶς πιὸ βαριὲς ἁλυσίδες. Σὲ καθιστὰ ἰσοβίτη στὴν ἀπομόνωση τῆς εἰκόνας σου, τοῦ προφίλ σου.

Ἴσως κάποια στιγμὴ τὸ Παύλειο «ἀγάπα καὶ κάνε ὅ,τι θές...», πρέπει νὰ γίνει ζωή μας. Νὰ ζήσουμε γιὰ αὐτὰ ποὺ ἀγαπᾶμε καὶ ποθοῦμε καὶ ὄχι γιὰ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ οἱ ἄλλοι προσδοκοῦν ἀπὸ ἐμᾶς. Ἐκτὸς καὶ ἂν τὰ προσδοκώμενα εἶναι ἡ δικιά μας ζωή.

π. Λίβυος

Π η γ ή : http://plibyos.blogspot.com/2011/02/blog-post_18.html