Περὶ τῆς ματαιότητος τῆς προσκαίρου ζωῆς ἐπὶ τῆς γῆς
Ἄνθρωπε, στάσου δυὸ λεπτὰ καὶ πρόσεξε κὶ ἐμένα.
Θὰ σοῦ μιλήσω συμβουλές ποὺ εἶναι καλὲς για σένα.
Μὲ βλέπεις κόκκαλο γυμνό, μὲ δίχως φαντασία.
Καὶ λὲς δὲν ἤμουν τίποτε, δὲν δίνεις σημασία.
Μά, κάποτε στὰ χρόνια μου, εἴχα κὶ ἐγὼ τὸ κάλλος.
Καὶ βάδιζα περήφανος, σὰν φουσκωμένος γάλος.
Ὅπως μὲ βλέπεις, ἄνθρωπε, καὶ σὺ θὰ καταντήσεις.
Μὴ λὲς, σ’ αὐτὴ τὴν πρόσκαιρη ζωή, ὄμορφη ζωὴ θὰ ζήσεις.
Ὅταν γεράσω, νὰ μὴ λὲς, θὰ κάνω ἐλεημοσύνες.
Ὁ χάρος εἶναι λαίμαργος, δὲν δίνει προθεσμίες.
Παίρνει τὶς μάνες τῶν παιδιῶν, λεβέντες ποὺ γλεντάνε.
Ἀπὸ τὶς κούνιες τὰ μωρά, κοπέλες ποὺ κεντάνε.
Μὴν ἀδικήσεις ἄνθρωπο, μὴ βλασφημεῖς τὰ Θεῖα!
Νὰ δώσεις περιφρόνηση στοῦ σατανᾶ τὴν βία…
«οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἐβρ. 13:14).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.